Steve Michael Reich wordt geboren op 3 oktober 1936 in New York City. Zijn vader, Leonard Reich is een gewaardeerd advocaat in New York, en zijn moeder, June Sillman, werd later bekend als June Carroll,  broadway zangeres en schrijfster van liedteksten, waaronder Love is A Simple Thing.

Wanneer zijn ouders uiteengaan, blijft Reich in New York bij zijn vader wonen. Samen met zijn kindermeisje Virginia Mitchell reist hij regelmatig met de trein naar Los Angeles om zijn moeder te bezoeken. Later vindt Reich inspiratie in deze vier dagen lange trip voor zijn compositie Different Trains (1988), waarin hij ook spraakopnames van Virginia Mitchell integreert.

Reich behaalt zijn bachelor diploma met een major in de filosofie en een minor in de muziek aan Cornell University. Tijdens de lessen van William Austin groeide zijn voorliefde voor de muziek van de Franse componist Pérotin uit de 11^de eeuw, de muziek van Stravinsky, jazz en de niet-Westerse muziek.

Reich volgt even privélessen bij Hall Overton, die ervaring had in zowel de Westerse klassieke muziek als in jazz.

Reich studeert compositie aan The Juilliard School. Op dat ogenblik is ook Philip Glass één van zijn medestudenten.

“Running away from home”
In de zomer van 1961 verhuist Reich naar San Francisco om er andere invloeden te laten inwerken, vooral het sociale klimaat is er anders dan in New York. Hij gaat er aan de slag als stock verantwoordelijke bij Fisherman’s Wharf, gevolgd door nog verschillende andere jobs.

Ingeschreven aan Mills College zet Reich zijn compositielessen verder bij Luciano Berio. Hij toonde hem de laatste compositie die hij in New York geschreven had: Music for String Orchestra, gedateerd op 5/61. Daarin probeerde Reich de twaalftoonsmuziek naar zijn hand te zetten. De reeks deed niets meer dan zichzelf steeds weer herhalen, wat de anekdotische reactie van Berio uitlokte: “If you want to write tonal music, then write tonal music”. Het werk is vooral opvallend omdat het Reichs eerste uiting is van zijn interesse voor statische harmonie en herhaling. Ander werk van zijn Mills-periode toont dan weer zijn fascinatie voor de jazzscène, en dan vooral voor rolmodel John Coltrane.

In de zomer van 1963 behaalt Reich zijn diploma in compositie. Hij heeft het gehad met de academische wereld en kiest voor een tijdelijke job bij de US Post Office, is ook een tijdje taxi chauffeur en geeft even les aan de Community Music School on San Francisco’s Capp Street. Tegelijkertijd componeert hij muziek voor de San Francisco Mime Troupe, musiceert hij in een improvisatiegroep en werkt hij met tape in zijn thuisstudio. Hij maakt er onder andere enkele werken voor films en theater in de underground scène.

Op 4 november 1964 gaat In C van Terry Riley in première in het San Francisco Tape Music Center. Steve Reich is één van de uitvoerders, samen met Jon Gibson, Pauline Oliveros, Stuart Dempster en Morton Subotnick. Tijdens de repetities suggereerde Reich het idee van een ritmische puls om het ensemble samen te houden, waarna Terry Riley de partituur aanpaste.

Reich maakt de tapecompositie It’s Gonna Rain en ontdekt een nieuwe techniek: “phase shifting”.
In september 1965 verhuist Steve Reich opnieuw naar New York, omdat hij geloofde dat hij er als jonge componist meer kansen zou krijgen. Opnieuw neemt hij verschillende soorten jobs aan: klankman bij films, sociaal werker bij de New York University, verhuizer bij Chelsea Light Moving, een verhuisbedrijfje dat Philip Glass opgericht had.

Reich richt zijn eigen ensemble op dat in 1970, bij de repetities voor Drumming, de naam Steve Reich and Musicians zou krijgen. Eerst waren ze met drie, Jon Gibson, Arthur Murphy en Steve Reich zelf, later zou ook Philip Glass tot de groep toetreden en groeide het ensemble snel door muzikanten die zowel door Reich als Glass aangebracht werden. Uit diezelfde pool van uitvoerders werd in 1968 ook The Philip Glass Ensemble gevormd.

Reich componeert Piano Phase, waarin hij zijn phase shifting-techniek in de instrumentale muziek toepast. In datzelfde jaar brengt Columbia Records Come Out uit als deel van het album New Sounds in Electronic Music.

Reich brengt veel tijd door in de Bell Laboratories in New Jersey. Hij maakt er de Phase Shifting Pulse Gate. Maar Reich raakt teleurgesteld in de afwezigheid van het performancekarakter in deze elektronische resultaten en bergt de Phase Shifting Pulse Gate op in een kist die plaats vond ergens boven op de kast, waar het voor onbepaalde duur onaangeraakt zou blijven.

Reich doceert elektronische muziek aan de New School for Social Research in New York

Reich reist in de zomer naar Ghana om er Afrikaanse percussietechnieken te leren met de master drummer Gideon Alorworye van het Ghana Dance Ensemble. Omdat hij ziek werd, keerde hij na vijf weken vroegtijdig terug. Na de reis werkt hij naarstig aan de compositie Drumming.

Na enkele concerten in New York in 1969-70, waarbij Glass en Reich enkele van elkaars stukken uitvoerden, en de belangrijke concerten in het Guggenheim Museum en Walker Art Center in Minneapolis in 1970, gingen Glass en Reich in maart 1971 samen op tournee naar Duitsland, Frankrijk en Engeland en introduceerden ze hun muziek voor het eerst in Europa. Verder gingen beide componisten vooral hun eigen weg en stonden ze niet meer samen op het podium.

Met Music for 18 musicians (dat oorspronkelijk voor 21 muzikanten bedoeld was) groeit het ensemble Steve Reich and Musicians verder. Met de cd-release van Drumming, naast Six pianos (1973) en Music for Mallet Instruments, Voices and Organ (1973) bij het prestigieuze label Deutsche Grammophon maakt Steve Reich een internationale doorbraak.

Reich, die joods is, maar daar eerder geen invulling aan had gegeven, besluit zich in te schrijven aan het volwassenenonderwijs van de Lincoln Square Synagogue om zich te verdiepen in het Hebreeuws en het lezen van de Thora. In 1976-77 zal hij met cantor Edward Bermann de teamim (de zangaanwijzingen in de Thora) bestuderen.

Reich trouwt met de videokunstenares Beryl Korot, met wie hij de video-opera’s The Cave (1990-93) en Three Tales (2002) zal maken.

Reich en Korot maken hun eerste reis naar Israël en bezoeken er de National Archives of Recorded Sound in Jerusalem. Ze bezoeken ook zangers van vverschillende Sephardische stammen in Israël.

Steve Reich schrijft Octet (in 1983 hernoemd tot Eight Lines), waar in de langere melodische lijnen voor het eerst duidelijk de invloed van zijn studies in de Hebreeuwse cantillatie opgemerkt kunnen worden.

Reichs muziek inspireerde heel wat dansers en choreografen, waaronder ook de Belgische Anne Teresa De Keersmaecker. In 1982 maakte ze haar eerste performance Fase, waarin ze een choreografie maakte voor Piano Phase (1967), Come Out (1966), Violin Phase (1967) en Clapping Music (1972). In 1998 en 2001 zou ze zich ook nog toeleggen op Drumming (1970-71) en Music for 18 Musicians (1974-76) (in het programma Rain), die beiden uitgevoerd werden met live muziek, waarvoor ze het Brusselse Ictus Ensemble onder de arm nam.

Na met Tehillim (1981) zijn joodse roots verder verkend te hebben, duikt Reich met Different Trains (1988) opnieuw zijn verleden in en grijpt hij naar een herinnering uit zijn kindertijd, namelijk de lange  treinreizen die hij tussen Los Angeles en New York maakte. Hij verbindt deze met de noodlottige treinreizen die de joodse kinderen toen in het door Nazi’s bezette Europa maakten. Niet alleen werd dit zijn meest autobiografische werk, het is ook een keerpunt in het oeuvre van Steve Reich die vanaf hier  opnieuw regelmatig maatschappelijke en politieke thema’s aansnijdt. Met een techniek die hij speech melody noemt plaatst hij origineel documentairemateriaal uit geluidsarchieven en interviews centraal.

De opname van Different Trains met Kronos Quartet wint de Grammy Award for Best Classical Contemporary Composition.

Steve Reich en Beryl Korot leggen de laatste hand aan hun video-opera The Cave, waarin stemmen uit het jodendom, het christendom en de islam samengebracht worden. In 2002 werkt het koppel opnieuw samen aan een tweede video-opera Three Tales, die over de keerzijde van technologie gaat.

Naar aanleiding van Reichs 60ste verjaardag brengt het label Nonesuch een tiendelige CD uit. Voor de opname van Music for 18 Musicians bij Nonesuch wint hij in 1999 een tweede Grammy Award. Nonesuch is ook het label dat in 2003 de video-opera Three Tales uitbrengt op DVD/CD.

Paul Hillier brengt bij Oxford University Press Reichs artistieke parcours in teksten uit onder te titel Writings On Music (1965-2000).

De Paul Sacher Stiftung neemt Reichs muzikaal archief over.

ARTE France brengt een nieuwe documentaire Phase to face uit over het leven en werk van Steve Reich.

Steve Reich ontvangt the American Academy of Arts and Letters Gold Medal voor muziek.

Meerdere labels, waaronder Sony Records, Deutsche Grammophon en ECM Records, vieren de 80ste verjaardag van Steve Reich met nieuwe album releases.

Met het door Cedille Records gepubliceerde album Third Coast Percussion [Mallet Quartet (2009), Sextet (1984), Nagoya Marimbas (1994) en Music for Pieces of Wood (1973)], wint Reich in 2017 een derde Grammy Award for Best Chamber Music / Small Ensemble Performance.