De belangrijkste sample in The Turin Horse is het geluid van een vijftal pianotoetsen die ik losjes in mijn handen schud. Sterk vertraagd (of versneld) en meticuleus ge-tuned, kon ik daar een complex ritme uithalen. Daarmee bouwde ik een eenvoudig muziekstuk. Met het botte, houten einde van een toets sla ik een ontstemde bassnaar aan. Verknipt tot een sample kan ik daar op een midi-keyboard melodieën mee spelen. De klank doet me denken aan de sobere op Koto gespeelde soundtracks van oude zwart-wit films uit Japan.

De trage, repetitieve sfeer en de eenzame noten brengen me terug naar de fysieke ervaring die me tijdens een film van Béla Tarr enkele jaren geleden was bijgebleven: The Turin Horse. Het stuk werd zo een soort verklanking van hoe ik de film had aangevoeld. 

Nog steeds hou ik van het beeld van de toetsen schuddende pianist. Klanken worden opgesloten onder de toets van een midi-keyboard en gehoorzamen als een koloniaal automaat aan de muzikale verzuchtingen van zijn hedendaagse avatar die hem via de plastic toetsen aanspoort. Jongleer! Maar nu traag! Nu snel! Pas op, blijf in het ritme!

Bij het componeren van de serie No Context Pieces (The Turin Horse is daarin het derde deeltje) was het principe als volgt: je neemt een sample, een kort stukje geluid dat je ooit gemaakt hebt; daarvan kan je de pitch verhogen of verlagen en daarmee ook de snelheid en de lengte van de sample. Je hebt 88 midi toetsen waar je zo’n sample achter kan steken. Het werd een ode aan de samplingcultuur uit de hoogdagen van de hiphop. Het blijft voor een pianist als mezelf essentieel: dat je met het indrukken van een (plastic) toets een geest uit de fles haalt in de vorm van een klank die ooit een heel specifieke betekenis had maar nu opgeroepen wordt om te figureren in heel andere, fluïde contexten.