De Nederlander Louis Andriessen maakte deel uit van een linkse generatie die protesteerde tegen de geldende waarden, de politiek en de burgerlijke cultuur die ze daarmee associeerden. Als componist werkte hij vaak met collectieve unisono’s en indringende recitatieven om solidariteit en politieke strijd te verklanken.
Ook Workers Union (1975) ademt dit linkse engagement. Doel van het werk? Binnen het collectief zo lang mogelijk je individualiteit bewaren en je verzetten tegen de drang om mee te lopen in de pas van wie naast je zit, zonder daarbij het gevoel van collectieve solidariteit, ingebed in een ritmische unisono, te verliezen. Workers Union is zo een metafoor voor arbeidsomstandigheden die het mens-zijn ondermijnen, bijvoorbeeld door de mechanische herhaling van handelingen.
AAN DE SLAG
- Dit is een werk voor gelijk welk ensemble van luid klinkende instrumenten.
- De lijn op de partituur vertegenwoordigt het middelste register van een instrument. Noten boven deze lijn zijn het bovenste register, die eronder behoren tot het lagere register. De exacte toonhoogten kiezen de muzikanten zelf.
- Het aantal herhalingen is vrij te kiezen. Kies gemiddeld twee maar af en toe ook een eindeloos aantal keren.
- Korte maten moeten vaker herhaald worden dan langere.
- Als de groep in twee verdeeld wordt, moeten beide groepen streven naar dezelfde geluidskwaliteit.
- Enkel wanneer elke speler met volle overtuiging zijn partij speelt, zal het werk slagen – net zoals in de politiek.
- Een uitvoering duurt ongeveer 15-20 minuten.
TER INSPIRATIE
Volg ons op sociale media ...
