Net zoals in Nocturne van Lucien Posman en Iij van Georg Friedrich Haas onderzoekt Andrea Mancianti met de immersieve installatie Blindphones een verbeterd luisteren door het zicht te belemmeren. De Blindphones is een grote koptelefoon die niet alleen de oren, maar ook de ogen bedekt. De koptelefoon is gemaakt uit materialen zoals bacteriële cellulose, dat gedeeltelijk doorzichtig is waardoor je het omgevingslicht maar beperkt kan waarnemen. De Blindphones zweeft in een stille, donkere kamer. Wanneer je de koptelefoon over je hoofd zet, klinkt er een soundscape van droneklanken. Rondom je wordt licht geprojecteerd dat slechts ten dele door de Blindphones doordringt. De soundscape en het licht- en schaduwontwerp refereren aan het psychedelische karakter van de vroege Virtual Reality-kunst en laten je wegdromen.
